Jadwiga Gałęska-Tritt
Jak się odnaleźć w matni śpiewu
Poradnik metodyczny do nauki śpiewu autorstwa Jadwigi Gałęskiej-Tritt.
O Komiksie
KAŻDY KOMIKS powinien bawić, rozśmieszać, budzić dobre emocje, stwarzać miłą atmosferę w towarzystwie, w kinie, na lekcjach itp.
KOMIKS jest FORMĄ LITERACKĄ, którą SPOŁECZEŃSTWO darzy największą sympatią.
KOMIKS powinien także (a nawet przede wszystkim) UCZYĆ, określać najwyższe DOBRO, czyli godne i szlachetne ŻYCIOWE ZADANIA i PRAWDY.
Wybrałam ten rodzaj porozumienia się z CZYTELNIKIEM, ponieważ nastały „takie czasy”, w których zwycięża „wzrokowe nauczanie”.
Moje komiksowe przesłanie dotyczy adeptów sztuki wokalnej z założeniem, że nie tylko popatrzą na siebie zewnętrznie jako na anatomiczny instrument muzyczny, lecz uruchomią swoje największe pokłady inteligencji i wiedzy, by wspiąć się na najwyższe szczeble artyzmu.
KOMIKS pt.: „Jak się odnaleźć w matni śpiewu” daje osobom zainteresowanym śpiewem, możliwość samodzielnego, profesjonalnego kształcenia własnego głosu.
Zdaję sobie sprawę z tego, że stawiam „wysoką poprzeczkę” początkującym śpiewakom, gdyż oprócz talentu muzyczno-wokalnego, żądam:
– systematyczności, samodzielności i uporu w dążeniu do celu,
– znajomości anatomii i psychofizjologii ciała,
– poszerzania swoich horyzontów wiedzy o muzyce, akustyce i z zakresu innych dziedzin,
– dbałości o sprawność fizyczną i mentalną,
– umiarkowanego zaufania do pedagoga, czyli otwartości i szczerości wymiany zdań, podejmowania dyskusji itp.
POZA TYM pozycja ta zawiera wypracowane i sprawdzone moją sześdziesięcioletnią praktyką, funkcyjne schematy metodyczne, także propozycje terminologiczne, wynikłe z głębokich studiów nad anatomią, fizjologią i psychologią wokalistów, a przede wszystkim nad prawami akustyki, które nieśmiertelnie rządzą każdym rodzajem śpiewania.
DZIELĘ SIĘ także pewnym systemem przeprowadzania wprawek (ćwiczeń) wokalnych, które można wykonywać zarówno solo, jak i w zespole!
Mam też nadzieję, że w „atmosferze” załączonego „Małego albumiku wspomnień” znajdzie każdy SZANOWNY CZYTELNIK piękno, radość i dobro, którymi obdarowuje Człowieka – Człowiek.
ZAPRASZAM wszystkich zainteresowanych śpiewem do wgłębiania się w moje LEKCJE KOMIKSOWE i do konstruktywnych dyskusji.
jgt
Autor:
Jadwiga Gałęska Tritt
– prof. zw. (w stanie spoczynku) AM. w Poznaniu i w Bydgoszczy, wokalistka, chórmistrz, pedagog, autorka wielu prac z zakresu pedagogiki wokalnej i chóralistyki. Inicjatorka i kierownik naukowy Podypl. Studiów Emisji Głosu i Podypl. Studiów Retoryki Funkcyjnej, Emisji i Rehabilitacji Głosu, prezes i dyr. art. TM „Schola Cantorum Posnaniensis”, założycielka Międzywydz. Koła Nauk. Emisji Głosu „Arte et scientia“ AM w Poznaniu, oraz pierwszej po Wyzwoleniu prywatnej szkoły o profi lu wokalno-aktorskim – Pryw. Polic. Studium Sztuki Wokalnej.
W jej CV znajdują się takie dokonania jak: prowadzenie i autorstwo, radiowych audycji dla dzieci Progr.1.PR, nauczanie t. muz. i śpiewu w PPSM im. H. Wieniawskiego w Poznaniu i w PSM w Gnieźnie, wykłady na Pod. St. Chórmistrzowskich. Była też jurorem wielu konkursów polskich i międzynarodowych, organizatorem niezliczonych sesji naukowych, kursów i seminariów. Jako śpiewaczka wykonywała przez ponad 30 lat na polskich i zagranicznych estradach, kantatowo-oratoryjne partie altowe i mezzosopranowe światowych kompozytorów, współpracowała z Zesp. Muz. Dawnej „Collegium Musicorum Posnaniensium” przy Muz. Instr. Muzycznych w Poznaniu.
Jako chórmistrz, prowadzila chór dziecięcy PPSM, założyła Reprezentacyjny Zespół Chorągwi Wielkp. „Harcerski Chór Kameralny Schola Cantorum”, chór miesz. TM „Schola Cantorum Posnaniensis” i chór „Cantemus” par. św. A. Boboli w Poznaniu. Aktualnie jest dyrektorem CKUiP„VOCALART” i prowadzi gabinet terapii psychofi zjologicznej dla osób z problemami funkcji głosowych (www.vocalart.pl).
Rysunki:
Waldemar Szajkowski
– malarz, rzeźbiarz, rysownik.
Ponad 30 lat pracy zawodowej w TVP Studio Filmów Animowanych w Poznaniu jako reżyser i animator – twórca fi lmów autorskich do muzyki Chopina i Mozarta. Ilustrator książek do nauki języka niemieckiego wydanych przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
Jest malarzem obrazów olejnych na płótnie, twórcą różnego rodzaju dekoracji, murali, rzeźb i płaskorzeźb, projekantem wzorów sztuki sakralnej – witraży, relikwiarzy, monstrancji i kielichów.
Prace Waldemara Szajkowskiego znajdują się między innymi w Sanktuarium w Łagiewnikach, w Górce Klasztornej, na Kalwarii Wielewskiej, w wielu kościołach w Polsce, także w domach kultury, restauracjach i w prywatnych posesjach.
Psychofizjologia i psychoakustyka kreatywna instrumentu głosu.
Poradnik metodyczny nauki śpiewu pt. „Jak się odnaleźć w matni śpiewu” autorstwa Jadwigi Gałęskiej-Tritt.
Dlaczego KOMIKS ?
Dlatego, że napisałam już kilka prac, w których przedstawiłam swoją praktyczną metodę, traktując ciało człowieka jako instrument muzyczny, instrument głosu, po prostu – „głos”!
Praktykę swoją opieram na wielu dziedzinach nauki, jednakże językiem naukowym, niesposób przedstawić psycho-fizjo-akustykę śpiewu.
Może uda się to poprzez „język” praktyka?
Moje lata artystycznego wykonawstwa i praktyki pedagogicznej, coraz bardziej ostrzegają mnie przed rutynowym, skostniałym odnoszeniem się do zjawiska, jakim jest sztuka wokalna. Instrumentem, w którym ta sztuka się dokonuje, jest cały człowiek – jego, psyche i phisis, sterowane zmysłami informującymi mózg o wszelkich życiowych procesach. Jednak najbardziej człowiek odczuwa swoje mięśnie, często poprzez doznania podświadome. Pedagog powinien trafić uczniowi do przekonania, że muskulatura może działać wskutek świadomych impulsów, przekazywanych z mózgu.
Chodzi tutaj zarówno o jej funkcjonalność, czyli ogólną sprawność i przydatność, a w przypadku śpiewu także jej funkcyjność, co oznacza, że ma bezpośredni wpływ na jakość emitowanych dźwięków.
Poza tym, pedagogika wokalna błąka się w gąszczu bardzo indywidualnego słownictwa, najczęściej nie mającego żadnej psychofizjologicznej a tym bardziej, psychoakustycznej bazy.
Język metodyczny nie może być opisowy, lecz musi być docelowy i wielokierunkowy. Znaczy to, że pedagog sterując pracą mięśni ucznia, powinien jednocześnie powodować wyzwalnie się jego emocji stosownie do wykonywanych fraz, a także czujności na jakość emitowanych przez niego dźwięków.
Trzeba też wymagać od wokalistów samodzielności w pracy technicznej i dochodzeń do coraz to zwiększających się zadań wykonawczych.
Na temat „prowadzenia głosu”, poprawności mowy, wyrazistości dykcji itp., powstało już wiele naukowych sprac. Sama „popełniłam” ich kilka i dlatego z całą pewnością twierdzę, że sposób wizualny, w połączeniu z krótkim odniesieniem się do wiedzy o człowieku i akustyce, najprędzej trafi na podatny grunt wokalny.
Z tego przekonania zrodził się w moim umyśle pomysł na przekazanie swoich metod nauczania, poprzez obrazy komiksowe. Dodając do powyżej opisywanych cech pedagoga śpiewu, jeszcze jego „obowiązek” poczucia humoru, umiejętność żartowania z sytuacji powstałych na lekcjach, a nawet parodiowania ich, wtedy uzyskamy spójny obraz mistrza i ucznia, kreujących najwspanialszą ze sztuk muzycznych – wielką sztukę wokalną.
Mam też nadzieję, że rysunki znakomitego, poznańskiego grafika i malarza – pana Waldemara Szajkowskiego, zadziałają kompleksowo z moimi metodycznymi tekstami, na wyobraźnię młodych (i nie tylko) śpiewaków.